Μαθήματα Ιστορίας: Η σκυτάλη στους Βαβυλώνιους...

Όταν ,λοιπόν, στην Μεσοποταμία κυριάρχησαν οι Βαβυλώνιοι είχαν το προνόμιο να κληρονομήσουν αυτό τον θησαυρό. Ωστόσο μαζί με την πολιτιστική ανάπτυξη της Βαβυλώνας είχαμε και την ανάπτυξη της ζυθοποιίας κάτι που οφείλεται και στην αλλαγή της θέσης του ζύθου στην κοινωνία. Ως τώρα βλέπαμε τον ζύθο ως θρησκευτικό και οικονομικό αγαθό. Πλέον στην Βαβυλωνιακή κοινωνία μεταλλάσσεται σε κοινωνικό και πολιτικό αγαθό.

 Αυτή η θέση ενισχύεται καθώς πρώτη φορά βλέπουμε το ζύθο μέσα σε νόμους. Ο Hammurabi, έκτος βασιλέας της 1^ης Βαβυλωνιακής Δυναστείας, ορίζει τα είδη του ζύθου και την καθημερινή ποσότητα κατανάλωσης σύμφωνα με την κοινωνική θέση του πολίτη. Ορίζει δηλαδή την παραγωγή και την κατανάλωση, απόδειξη της θέσης του ζύθου στην καθημερινότητα των Βαβυλωνίων. Μέσα σε μια σειρά νόμων ,γνωστοί και ως Κώδικας Hammurabi, που κάνουν αντιληπτό ότι πρόκειται για μια πιο κρατικοποιημένη και πειθαρχημένη κοινωνία, και συγκεκριμένα στις σειρές 108 με 111 των δυο πλακών του κώδικα, κατατάσσεται ο ζύθος σε 20 διαφορετικές κατηγορίες. Οι οκτώ από αυτές παρασκευάζονται από κριθάρι ενώ οι πλειοψηφία τους από μίγμα δημητριακών και κυρίως emmer. Το πιο ακριβό είδος ζύθου ήταν αυτό από καθαρό emmer. Εικάζεται ότι οι πρώτες Βαβυλωνιακές πούλπες πρέπει να είχαν αυξημένο αλκοολικό βαθμό καθότι ως σάκχαρα χρησιμοποιούταν το μέλι και τα βατόμουρα. 

Από την νομοθεσία δεν ξεφεύγει η κατανάλωση του ζύθου. Ενώ οι Σουμέριοι είχαν ισο μερίδιο στην κατανάλωση του ζύθου, στην Βαβυλώνα ήταν προνόμιο των υψηλών τάξεων χωρίς ωστόσο να εξαιρούνται και οι κατώτερες. Μάλιστα είναι γνωστό ότι ο ζύθος χρησιμοποιούταν και ως μέσο πληρωμής και μάλιστα πολύ διαδεδομένο. Συγκεκριμένα, στις βάσεις τις πυραμίδας ήταν οι δούλοι, «λάφυρα» πολέμων που δούλευαν στα χωράφια ,οι οποίοι δεν είχαν μερίδιο στην κατανάλωση του ζύθου εκτός εάν υπήρχε παραχώρηση από τους αφέντες τους. Ακλουθούσαν οι ελεύθεροι εργάτες που λειτουργούσαν με ένα ιδιότυπο καθεστώς γραπτής σύμβασης με τους εργοδότες τους και απολάμβαναν αμοιβή δυο σταμνών ζύθου ανά ημέρα. Εικάζεται ότι η στάμνα είχε χωρητικότητα ενός γαλονιού. Στα παραπάνω σκαλιά της πυραμίδας υπήρχαν οι έμποροι και οι διοικητικοί υπάλληλοι οι οποίοι και απολάμβαναν τρεις στάμνες ζύθου ανά ημέρα. Σ’αυτην την κατηγορία εντάσσονται και οι ιέρειες αλλά και οι σύζυγοι των δημοσίων υπαλλήλων. Τέλος στο ανώτερο μέρος της πυραμίδας βρίσκουμε την ιεροσύνη που δικαιούταν ημερησία κατανάλωση πέντε σταμνών. Αξιοσημείωτο είναι ότι κατά τις εορτές για την ενίσχυση της λατρείας προς τους θεούς ,αυξανόταν τα όρια κατανάλωσης (όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…). Ακόμα από τον κώδικα ορίζεται (στ. 282) πως εάν μια γυναίκα προσφέρει αλλοιωμένο ζύθο τότε αυτή θα καταλήξει στην ιδία την στάμνα από πνιγμό. Μάλιστα απαγορευόταν και οι πολιτικές συζητήσεις γύρω από στάμνες ζύθου στα κέντρα κατανάλωσης! Οι παραβάτες οδηγούταν στις αρχές και οι γυναίκες που δεν αποκάλυψαν το γεγονός στις αρχές όταν έπρεπε στον θάνατο.