Λίγα λόγια για το νερό της μπίρας μας...

Η ποιότητα της μπύρας, που παράγεται από τη ζύμωση του αποστάγματος των δημητριακών εξαρτάται από πέντε παράγοντες: την γεύση , περιεκτικότητα σε αλκοόλ , το χρώμα , τη κατακράτηση , και καθαρότητα . Οι παράγοντες αυτοί εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τα χρησιμοποιούμενα συστατικά - ένα από τα πιο σημαντικά είναι το νερό και η ποιότητα του νερού εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη γεωλογία και η υδρολογία της περιοχής.
Η διαδικασία παρασκευής περιλαμβάνει μεγάλες ποσότητες νερού και πολλά ζυθοποιεία έχουν στην κατοχή τους ιδιωτικές πηγές ή πηγάδια, ενώ αναφέρεται η ποιότητα του νερού ή της καθαρότητας του στις διαφημίσεις τους. Στους μεσαιωνικούς χρόνους η μπύρα ήταν ένα πιο αξιόπιστο ποτό από το νερό του ποταμού. 

Τα φυσικά νερά περιέχουν κυρίως τέσσερα κατιόντα ιδιαίτερα σημαντικά για τη διαδικασία παρασκευής- το ασβέστιο , το μαγνήσιο , το νάτριο και το κάλιο .
Το ασβέστιο σταθεροποιεί τα ένζυμα που χρησιμοποιούνται από τη μαγιά για την κατανομή του αμύλου, ιζηματοποιεί το φωσφορικό που επίσης υπάρχει στο νερό και διορθώνει την οξύτητα του νερού ενώ υποστηρίζει την μικροβιακή δραστηριότητα.
Το μαγνήσιο έχει παρόμοιο αποτέλεσμα, αλλά ελέγχει την περιεκτικότητα σε φωσφορικά άλατα της μαγιάς - ωστόσο το πολύ μαγνήσιο θα δώσει στη μπύρα μια πικρή γεύση.
Το νάτριο και το κάλιο εάν έχουν μεγάλη συγκέντρωση μπορεί να καταστρέψουν τη γεύση της μπύρας, και το πιο σημαντικό μπορεί να έχουν καθαρτική επίδραση στον βαρύ πότη. Σε περιοχές που κυριαρχούνται από ανθρακικά πετρώματα - πηγές με υψηλή περιεκτικότητα σε ασβέστιο και μαγνήσιο - ο έλεγχος του pH του νερού και της μαγιάς είναι ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα. Το χαμηλό pH που προκύπτει είναι δυνατόν να κάνει μόνο σχετικά γλυκιά μπύρα, ακόμα και αν επιλέξουμε προσεκτικά άλλα συστατικά ή παραλλαγές  - για κακή τύχη των Ιρλανδών, ένα νησί που κυριαρχείται από ασβεστόλιθο του Λιθανθρακοφόρου. Ωστόσο, η χημεία του νερού τους δίνει την δυνατότητα να ετοιμάσουν  ένα συγκεκριμένο ποτό και ένα πολύ γνωστό είδος, εκείνο του Δουβλίνου .

 Όμως και το περιεχόμενο των ανιόντων του νερού επηρεάζει το τελικό προϊόν. Το θειικό αλάτι , που απορρέει από εβαπορίτες, μπορεί να δώσει μια μπύρα σε μία επιθυμητή πικρή γεύση με την χρησιμοποίηση των πικρών ελαίων που χρησιμοποιούνται από το λυκίσκο και αντιδράνε με το μαγνήσιο για την παραγωγή του θειικού μαγνησίου - πικρή γεύση από αλάτι. Επίσης πηγές με υψηλή περιεκτικότητα χλωρίου και νατρίου (που προέρχεται από κοιτάσματα αλατιού) δίνουν μια αλμυρή με πικρή γεύση - ωστόσο σε σωστές αναλογίες η γλυκύτητα των ιόντων χλωρίου μπορεί να επικρατήσει - προκαλώντας τη γεύση του μοναδικού κλασικού τύπου ale .
Σε περιοχές που κυριαρχούνται από ψαμμίτη και Παλαιοζωικά ή Προκάμβρια  μεταμορφωμένα πετρώματα που έχουν νερά με χαμηλό περιεχόμενο σε διαλυμένα μεταλλικά στοιχεία και ιόντα, αυτό προκαλεί συχνά μια λιγότερο ξεχωριστή γεύση, ως εκ τούτου η μπύρα χρειάζεται ζύμωση για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, αυτό έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση της περιεκτικότητας σε αλκοόλη της μπύρας. Pils και lager , κλασικές μπύρες από την Κεντρική Ευρώπη, έλαβαν το όνομά τους από την παραδοσιακή αποθήκευση και τη ζύμωση της μπίρας σε κρύα σπήλαια.
Σήμερα, με την έλευση πιο αποτελεσματικών αντλιών νερού και τη μεταφορά του νερού σε μεγάλες αποστάσεις, ο ρόλος των τοπικών εδαφολογικών συνθηκών είναι λιγότερο σημαντική από ότι στο παρελθόν. Πολλά πηγάδια ή πηγές - ιδιαίτερα σε βιομηχανικές περιοχές ή γεωργικές, είναι σήμερα μολυσμένες με ρύπους ή λόγω της υπερεκμετάλλευσης. Μερικά σύγχρονα ζυθοποιεία χρησιμοποιούν νερό που στο παρελθόν ήταν απιονισμένο και στη συνέχεια το προσαρμόζουν σε μια επιθυμητή χημική σύνθεση εξασφαλίζοντας τον καλύτερο έλεγχο της ποιότητας.
Τώρα που ξέρετε πόσο περίπλοκο είναι να ετοιμαστεί μια καλή μπίρα μπορείτε να την απολαύσετε γνωρίζοντας πόσο σημαντική είναι η γεωλογία στην δημιουργία αυτού του εξαιρετικού ποτού.

Άρθρο από το geodifhs.com